تمام راههارابه سوی جاده تنهایی می پویم ودر اضطراب گلبوته های جدایی،چشمانم رابه سوی صداقت پروانه های شهرعشق آذین می بندم.
به توفکرمیکنم که چگونه در گلزار وجودم آشیان کردی وبرتاروپود تنم حروف عشق راترنم فرمودی.
پس باورم کن که به وسعت دریا وبه اندازه زیبابب چشمانت هنوزدرمن شمعی روشن است،ومن درانتهای غروب،نگاهم را به سوی مشرق چشمانت دوخته ام تامگربازتاب صداقتمان رادردستان توتجلی کند.
کوه بانخستین سنگها شکل میگیرد.
طولانی ترین راهها بااولین قدم آغاز میشوندوانسان بانخستین درد.
امامن بااولین نگاه توآغازشدم.
پس ای روح سبزباران درامتداد رگهای خشکیده ام ببار.
باورکن باوجود تو زمستان بوی بهارمیدهد وبایاری دستان توگلها،نسیم روحبخش یادتورا دروجودم زمزمه میکنند،ای کاش می توانستم قطره قطره خون رگان خودراجاری سازم واین مردم رابه شهری ازشهرهای محبت میبردم تا ببینندخورشیدشان کجاست ویاریم کنند.
(سیدعلی اکبر میرحسینی)
مادرمهربانم