فردا سپیده دم(ویکتور هوگو فرانسوی)

صبح فردا سپیده دم در ساعتی که دشت وصحرا سفید میشودمن راه خواهم افتاد.میبینی،میدانم که تودر انتظار منی،ازجنگل خواهم گذشت واز کوه صحرا عبور خواهم کرد،نمیتوانم دیگر مدت مدیدی دوراز تو بمانم.

من قدم خواهم برداشت در حالیکه چشمانم بر روی افکارم  دوخته شده،دراندوه خودم،بدون آنکه چیزی دربیرون ببینم،در حالیکه قدم بر میدارم بسوی قبرتو در افکارم متمرکزم در اندرون خود،تنها،گمنام،باکمر خمیده،با دستهای گره کرده وغمگین وروز برایم همچون شب خواهدشد.

من نگاه نخواهم کرد نه به طلای عصر،هنگامی که فرا میرسدونه به بادبانهایی که در دوردست به طرف  هاغفلغ(مکان) میروند ووقتی که من خواهم رسیدبرروی قبر تو خواهم گذاشت یک دسته راج سبز وخلنگ.

Demain,dès l'aube

Demain dès l'aube,à l'heure où blanchit la campagne,je partirai.Vois-tu,je sais que tu m'attends.J'irai par la forêt,j'irai par la montagne.Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,Sans rien voir au dehors,sans entendre aucun bruit,Seul,inconnu,le dos courbe,les mains croisées,Trist,et le jour pour moi sera comme la nuit

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur Et quand j'arriverai,je mettrai sur  ta tombe Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur